Spektakularny sukces naszych uczennic w przekładzie niemieckich wierszy

Pan profesor Edward Białek z Instytutu Filologii Germańskiej na Uniwersytecie Wrocławskim zaprosił nas do udziału we wspólnym projekcie literackim LO nr VII z Instytutem Filologii Germańskiej na Uniwersytecie Wrocławskim.

Projekt dotyczył przekładu na język polski wierszy niemieckiej poetki Moniki Taubitz, urodzonej w Breslau w 1937 r.

Monika Taubitz odwiedziła naszą Szkołę i spotkała się z uczniami (obecnej) klasy 2B1 w czerwcu 2018 r.

Trzy uczennice klasy 2B1 – Maria Kręcicka, Julia Drewniowska oraz Natalia Zamorska podjęły się tego jakże zaszczytnego, lecz trudnego zadania, jakim jest przekład wierszy z języka niemieckiego na język polski.

Maria Kręcicka przetłumaczyła dwa wiersze: „Zwischen Dünen“ oraz „Der Flüchtling“, Julia Drewniowska dokonała przekładu wiersza: „Das Jahrhundert des Fortschritts, natomiast Natalia Zamorska dokonała przekładu wiersza: „Vogelschicksale“.

W październiku 2018 nakładem wydawnictwa Neisse Verlag ukazał sie tomik wierszy „Nimm eine Möwenfeder … Gedichte“ („Weź pióro mewy … Wiersze“). Książka powstała w ramach projektu realizowanego przez Uniwersytet Wrocławski i Liceum Ogólnokształcące nr VII im. K.K. Baczyńskiego we Wrocławiu. Kierownictwo projektu: Edward Białek i Beata Tadla – Matkowska.

Zapraszamy do lektury wierszy Moniki Taubitz i ich przekładu na język polski przez uczennice naszej Szkoły:

Zwischen Dünen (autor: Monika Taubitz) In der Dünenkuhle liege ich. Inmitten der Sanduhr der verrieselnden Zeit loser verankert als Strandhafer, der im Grundlosen wurzelt. Sanfte Schwere nur hält mich im Windschatten der Düne. Und ich lerne, die Flügel zu breiten im Aufwind des Herzens.	Pośród wydm (tłumaczenie: Maria Kręcicka, kl.2B1) Leżę wśród wydm. W samym środku Klepsydry złapanego czasu Słabeusz Zakotwiczony w piaskownicy Zakorzeniony w bezładzie. Tylko delikatna siła Chroni mnie W wydmach przed wiatrem. I uczę się, Rozpościerać skrzydła Na powiewach serca.
Der Flüchtling (autor: Monika Taubitz) Seltsamer Gast! Sein kantiger Schatten stürzt über uns, reißt uns empor. Stehend nimmt er das Brot, für die wunden Füße das Wort. In seinen Augen zuckt das Licht der Lampe, spiegeln sich Tisch und Brot für einen Augenblick. Fester zieht er das enge Gehäuse des Mantels und wirft sich gegen den Sturm. Vor unserer Tür wächst die Nacht ins Uferlose. Scharf sticht ein leerer Platz in unsre Gesichter, rückt das Nahe, Vertraute aus unserm Gesichtskreis.	Uciekinier (tłumaczenie: Maria Kręcicka, kl.2B1) Dziwny gość! Jego kanciasty cień rzucony na nas rwie nas w górę. Stojąc bierze chleb dla zagojonych stóp słowa. W jego oczach drga światło lamp, odbija się stół i chleb na jedno okamgnienie. Silniej ciągnie przesmyk w skorupie płaszcza i rzuca się w wichurę. Przed naszymi drzwiami rośnie noc w bezmiarze. Puste miejsce ostro kłuje nasze oblicza, targa za nos, znajomy w naszym widnokręgu.
Das Jahrhundert des Fortschritts (autor: Monika Taubitz) Wohin entläßt du uns? In die Einsamkeit unserer Errungenschaften aus Beton und Eisen, in die grellbunte Masse menschlicher Wesen? Und dabei könnte doch nur der starke Flügel des Sturms uns tragen, jetzt. Jetzt, wo wir die Wellen eines Gefühls in uns spüren, das groß ist und frei wie die Wogen des Meeres. Aber schon beginnt das Grün der Bäume uns fremd zu werden, fremd sind die Namen alles Gewachsnen. Alt! Zu alt für unseren tödlichen Fortschritt. Es gibt eine Sprache der Steine, aber wir fügen sie nicht mehr in unsere himmelhohen Wohnungen, und deshalb wird unser Schweigen gefährlich. Wir schreien, eingeschlossen im Vakuum, weil uns die Worte verlassen haben. Uns verließ auch die Form, und unsere Hände, die tüchtige Arbeiter sind, entlassen Erfindungen, die in ihrer Kehrseite immer genialere Waffen erzeugen. Vielleicht sind wir auch nur gegen die Mauern, die aus uns wachsen, unaufhörlich – deren gewaltiges Grau uns blind macht und böse. Wir sehnen uns nach einem Dahinter. Doch worauf stützen wir uns, wenn sie einmal fallen?	Wiek postępu (tłumaczenie: Julia Drewniowska, kl.2B1) Dokąd nas prowadzisz? Ku samotności naszych osiągnięć z betonu i żelaza, w jaskrawy tłum ludzkich istot? A przecież mogłoby nieść nas tylko silne skrzydło wiatru, teraz. Teraz, kiedy czujemy w sobie fale uczucia, wielkiego i wolnego jak morskie fale. Ale oto zaczyna być nam obca zieleń drzew, obce są nazwy wszystkiego, co dojrzało. Stare! Za stare dla naszego śmiertelnego postępu. Kamienie mają swój język, ale nie mówimy nim w naszych ogromnych mieszkaniach, a nasze milczenie staje się niebezpieczne. Krzyczymy, zamknięci w próżni, ponieważ brak nam słów. Straciliśmy fason, a nasze ręce, solidni pracownicy, tworzą wynalazki, które za plecami produkują coraz lepszą broń. Może i my jesteśmy tylko przeciw murom, które wyrastają z nas, bez przerwy - których powalająca szarość czyni nas ślepymi i złymi. Tęsknimy za czymś, co jest za nimi. Ale o co wesprzemy się, kiedy pewnego razu runą?
Vogelschicksale (autor: Monika Taubitz) Licht sinkt hinter der Abendwolke. Hinstäubt ein Vogelschwarm in herbstlicher Dichte. Verlockung der Ferne! Dem Zauber der Helle verfallen zerschmettern sie an den Lichtern der Menschen, erliegen im Schatten der Bäume einem grausamen Spiel. Blaßrote Spur! Erstarrt, dunklem Eise gleich und zerbrechlich, griff sie ein früher Tod, oder verweht sie der Sturm, sinken sie, schweren Tropfen gleich, ermattet ins Meer. Und dennoch bleibt ihr Weg ohnegleichen. Geheimnisvoller Ruf, vom zitternden Nerv unter zartem Gefieder empfangen. Jedem der Schatten seines Schicksals schon eingekerbt, so zieh’n sie dahin, gleich dunklem Staub vor der Abendwolke.	Ptasie losy (tłumaczenie: Natalia Zamorska, kl.2B1) Za wieczorną chmurą światło tonie, w jesiennej gęstwinie gromada ptaków pędzi, złudna dal i światło nęci. Czarem jasności z sił opadają ulegają cieniom drzew, drogi nie znają. Roztrzaskują się w światłach ludzi, straszna gra na mlecznoróżowej ścieżce grozę budzi. Do ciemnego sztyletu podobne delikatne, łamliwe i drobne wcześniejszej śmierci niepomne. Ona wichurę rozprasza ciężkie krople do morza zaprasza. Jednakże ich nietuzinkowa droga zostaje Tajemniczy krzyk, drgający nerw pod delikatnym upierzeniem daje. Każdemu cień jego losu nacięty tak ona ciągnie jak nieprzyjemny kurz przed wieczorną chmurą niepojęty.

Gratulujemy serdecznie ogromnego sukcesu i talentu literackiego uczennicom klasy 2B1 - Marysi Kręcickiej, Julii Drewniowskiej oraz Natalii Zamorskiej!!!

Beata Tadla - Matkowska

SZKOŁA

DZIENNIK